Als fervent fantasy-fan heb ik in de afgelopen twee decennia een aanzienlijke hoeveelheid verhalen verslonden die zich afspelen in vreemde settings en wonderlijke werelden. En door veel van die verhalen raakte ik geïnspireerd: iets in de toon of diepgang waarmee de wereld werd neergezet, overtuigde me van het feit dat ik mijn eigen verhaal ook op die manier wilde vormgeven.
En als het op toon aankomt, is er geen fantasy-boekenreeks die zoveel heeft bijgedragen aan The Wanderers als The Black Company, van Glenn Cook. In deze reeks verhalen, gespreid over vier bundels, volg je een compagnie huurlingen, ‘The Black Company’, die zonder moreel kompas op zoek gaat naar degene die hen het meest kan betalen voor hun gewelddadige vaardigheden. The Black Company bestaat uit misfits, mannen zonder huis, zonder kansen, wiens enige familie naast hen marcheert onder het zwarte vaandel.
Het klinkt romantisch en manmoedig, maar Cook slaagt erin om elk van de huurlingen van de Compagnie – van de protagonist en arts en boekhouder van de compagnie Croaker tot de twee immer-concurrerende magiërs One-Eye en Goblin, tot de mysterieuze Raven en de stille Darling – te voorzien van karaktertrekken en -fouten en banaliteit die hen uit het fantastische trekken en stevig in het alledaagse verankeren.
Er is Kwaad in de wereld van The Black Company, maar wat voor Goed doorgaat, lijkt maar weinig op de idealen die Tolkiens helden voor ogen hadden. Het eerste dat de ‘helden’ in Cooks wereld doen, is hun werkgever verraden voor een beter-betalende concurrent, om er vervolgens achter te komen dat ze hun ziel hebben verpand aan de Dominator, een vreselijk kwaad dat de vrije naties der wereld langzaam maar zeker onder eigen heerschappij brengt. De reactie van The Black Company-huurlingen: als de soldij maar op tijd betaald wordt…
Ondanks de aanwezigheid van op macht beluste tirannen, mythische wezens, gigantische veldslagen en enorme forten, weet Cook door het taalgebruik van zijn karakters de toon van zijn boeken alledaags en heerlijk droog te houden. Na een pagina of twintig zit je er helemaal in, en voel je je één van de huurlingen die tegen zijn maten klaagt over de hoeveelheid bloed, zweet en nogmaals bloed die op een gemiddelde dag op ‘kantoor’ vergoten moet worden.
Gecombineerd met de zwartgallige humor en het droog cynisme dat iedere huurling onder de knie heeft, weet Cook boven het maaiveld der fantasy uit te steken. Zijn methode van het toegankelijk en menselijk maken het fantastische – van magie en de uitzonderlijke figuren die zijn wereld bevolken – is één van de grootste inspiratiebronnen voor mijn eigen Wanderers geweest.
Dus, kom je een boek van Cook tegen, aarzel dan niet: koop het, en begin je eigen tocht onder de Zwarte Banier.
[…] en geeft een hoop cynische rotzakken terug. Over de invloed van dit boek op The Wanderers kun je hier meer […]