Short Story – De Schoonste(maker)

In het laatste uur ging het altijd mis.

Tot dat moment was het nooit moeilijk voor me om de dag door te komen: er waren de vergaderingen, de last-minute-klussen die de hele aandachtspanne van de ochtend vergden. In de middag natuurlijk de lunch met collega’s – lang, uitgebreid, en soms met een wijntje of twee – en werd er over niets dan carrière en kansen gesproken. Na de lunch dreigde het gezicht op te doemen en me helemaal in beslag te nemen, en dus plande ik dan werksessies met mijn team. Tot, om half acht, acht uur, de collega’s begonnen af te taaien. Tijd voor diner en wat drankjes, de avond lonkt, dat soort kreten. Twee collega’s kwamen vragen of ik meeging, naar de gebruikelijke kroeg. Ik schudde nee. Er lag nog werk voor me.

Ze lieten me alleen, en ik zuchtte. Ik speelde een idioot spel. Vorige maand kwamen ze me allemaal nog meevragen. Voor ik het wist zou niemand het meer proberen. En waarom? Om een gezicht.

Ik keek naar de klok. Twee over acht. Nog achtentwintig minuten en dan kwam zij.

Ik pakte het potje lijm en dacht aan de eerste keer dat ik haar zag.

Een maand geleden was het allemaal nog zo simpel geweest: vijf, zes maanden als junior assistant bij de firma. Tijd om connecties te leggen, naam te maken, me als een kleurrijke dobber op de commerciële wateren te leggen, klaar om opgepikt te worden door de multinationals die altijd zochten naar nieuw talent. Lange dagen, hard werken, drinken met de collega’s in de kroegen waar het allemaal samenkwam. Keuvelen over carrière, sport, auto’s, vrouwen…

Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat ik aan een andere vrouw heb gedacht. Zij is degene die mijn dagdromen bewoont. Sinds die allereerste keer dat ik – daadwerkelijk overuren aan het maken, daadwerkelijk aan het worstelen om een deadline te halen – door de verschijning van de schone werd overvallen.

“Sorry,” zei ze. “Kan ik hier stofzuigen?”

Ik keek om, wilde antwoorden. Maar op de een of andere manier kreeg ik geen woord over mijn lippen. “Ehmm…”

Ze trok een wenkbrauw op. “Stofzuigen?” Ze gebaarde heen en weer met de stang. “Zoem, zoem?”

Ik hervond mijn tong. “Nee. Ja. Natuurlijk.”

Ze schudde haar hoofd en ik kon haar gedachten lezen. Wat een idioot.

Ik gaf er niets om. Ik maakte gebruik van de weerspiegeling in de ruiten – het winterdonker deed wonderen – om haar van top tot teen te bewonderen. Een prachtig gezicht. Lange, bruine haren in weelderige krullen. Amandelvormige ogen.

Ze deed er een minuut en zevenenvijftig seconden over, en toen liet ze mij in een schoon kantoor achter, met een hart dat bonsde in mijn keel.

Mijn droomvrouw.

Een schoonmaakster.

In mijn beroep word je niet verliefd. Je bent een carrièretijger, een bonk ambitie, een speler. Liefde staat in de weg, is een emotie die je bindt waar je ongebonden moet zijn. Scharrels zijn er voor de ontspanning, om het spel an sich dat je scherp houdt. Want wat is een one-night-stand nou eigenlijk meer dan de perfecte pitch? Allemaal oefening, allemaal in dienst van waar je je dagelijks op het kantoor en daarbuiten – vooral daarbuiten – voor inzet. Die heerlijke klauterpartij.

Dit had niet mogen gebeuren. Zij had niet mogen gebeuren.

Vijf voor half negen. Vijftien keer buienradar gecheckt. Nee, er is echt niets meer te doen, maar ik kan moeilijk candy crush zitten spelen als ze binnenkomt. Ik open een bestand en type en delete, type en delete.

Drie voor half negen. Mijn vingers trillen, mijn adem komt gejaagd.

Half negen. Ik hoor haar de stofzuiger over het tapijt rollen, en adem diep uit.

*

Ik had er een sport van gemaakt. Haar iedere avond opwachten, ogenschijnlijk in mijn werk verzonken. Ik sprak wat met haar, tegen haar, en probeerde de hele verkleedkist op haar uit: van vlotte macho tot verstrooide jongen en van sympathieke einzelgänger tot nors werkpaard. Niets leek te baten, en mijn woorden maakten weinig los. Ze knikte beleefd, met haar knappe, ietwat strenge, serieuze gezicht, en deed haar werk.

Sayahna, heette ze, en haar Nederlands klonk warm en rijk en gebroken door haar Marokkaans accent. Dat was alles dat ik over haar te weten was gekomen. En zij over mij? Veel te veel, door al mijn inconsistent geflirt. Maar of het haar goed- of afkeuring droeg, dat liet ze niet los.

En ik ging maar door, en hield tegen beter weten vol dat het me om het spel te doen was, om de verovering, en niet om haar.

Een maand. Een maandlange, langzame martelgang mijnerzijds had ik nodig om tot dit besluit te komen: alles of niets, en als het niets werd, kon ik tenminste verder met mijn leven. Voordat ik al mijn ruiten ingooide en mezelf een absoluut paria maakte.

“Goedenavond.” Diezelfde begroeting, diezelfde intonatie. Niets veranderde ooit in haar wereld, zo leek het. Nou, totdat ik daar eindelijk verandering in zou brengen.

“Avond,” stamelde ik, en ik wachtte ongeduldig haar werk af.

Het tapijt is hoogpolig. Een bijzondere keuze, maar wel een die mij uitstekend uitkwam. Ik had opgemerkt hoe Sayahna altijd van boven naar onder banen trok, en de hoge polen naar haar toetrok. Het zacht tapijt golfde dan de andere kant op, en veranderde van een warm paars in een koele kleur blauw. Zo ook vanavond. Op de sierlijke vegen die ik zorgvuldig de andere kant op geplakt had na, die nu als paarse letters op een blauw vlak zichtbaar bleven.

Ze keek naar de vijf woorden en het vraagteken, en het leek eeuwen te duren. Wat zij dacht, wist ik niet. Wat ik dacht, liep uiteen van ‘ze haat me vast’ tot ‘ik heb het verprutst’ en van ‘kan ze het wel lezen?’ tot ‘hoe krijg ik die lijm er ooit uit?’

Uiteindelijk sloeg ze haar ogen op van de vraag, vond de mijne. ‘Is goed,” zei ze.

Ik grijnsde. “Je vindt het niet ongemakkelijk? We zijn… we verschillen nogal.”

Ze dacht er over na, knikte langzaam. “Omdat jij niet goed in je werk bent, bedoel je?”

Nu was ik degene die lang stil was. “Wat?”

“Nou,” ze haalde haar schouders op, “jij moet altijd als allerlaatste nog je werk afmaken.”

Toen ze zag dat ik begon te stamelen, verscheen er eindelijk ook op haar gezicht een grijns. “Grapje,” zei ze. “Morgenavond komt me goed uit.”